DE KAMER VAN HET HARTSGEHEIM
Het ligt niet op de tong daar is het een geheim voor, want het is niet alleen een geheim ten opzichte van een ander, het is ook een geheim voor onszelf. Het ligt verborgen als een schat in het onderbewustzijn; het is heel kostbaar. Het is een schat, want wanneer we ons eigen hartsgeheim weten, kan het leven helderder en doelgerichter worden. Maar hoe kom je achter je hartsgeheim? Dat is de vraag..
Het heeft alles te maken met kennis van wat we doen, of aan het doen zijn … dus niet zomaar doen, maar met plezier doen!
Bijvoorbeeld, wanneer je met plezier tekent dan ligt je hartsgeheim in die buurt. We onderschatten het geheim meestal en maken het onbelangrijk,
het is maar …
tekenen …
iedereen doet het…
het is niet echt bijzonder …
Wanneer we al enig idee van ons hartsgeheim hebben dan doen we het af als ‘doodgewoon’. Wanneer we dus ons hartsgeheim willen
weten dan moeten we het zoeken in de richting die anderen waarschijnlijk ‘doodgewoon’ zullen vinden. Zo is het ervoor uitkomen hoe je echt bent, wat je echt vindt, of het verlangen naar een kind of een liefdesrelatie doodgewoon, maar het kan voor iemand een diep geheim zijn!
Ons hartsgeheim heeft te maken met het gewone verlangen, maar het is iets wat we in eerste instantie verborgen houden voor onszelf en voor anderen, want we generen ons er voor.
Het is een geheim dat geopenbaard kan worden, eerst aan onszelf en dan aan de omgeving. Na elk geopenbaard geheim ontstaat weer een nieuw geheim want het hartsgeheim heeft alles te maken met onze groei en onze ontwikkeling.
DE KAMER VAN HET BREIN
Wie zegt dat wij geen machines zijn die andere machines uitvinden en dat ons lichaam niet een aan de aarde aangepast ruimtepak is, dat weer ander ruimtepak nodig heeft om in (de door ons uitgevonden)
kosmos te kunnen verkeren?
We zijn voortdurend doende onszelf te maken en we gaan maar door … stellen vragen, zoeken antwoorden. We veranderen (groeien) als mensheid voortdurend, we kunnen onszelf niet begrijpen, we lopen achter onszelf aan … wat … als alles wat we denken te zijn, hersenspinsels zijn? Hersenspinsels waarin we onszelf uitvinden en elkaar.?!
Stel je voor: onze aarde, de kosmos, ons wereldbeeld, allemaal fantastische hersenspinsels die we de realiteit noemen !
Onze hersenen, waar we pas kort iets van beginnen te weten, zijn een heel complex besturingssysteem, een kleine afwijking en we stagneren. Onze hersenen bestaan ook nog niet zo lang, net als wij … Wij mensen zijn van de laatste seconden van de tijd waarin dit, wat wij bestaan noemen, werd gevormd.
Ons denken is een brein-activiteit die van alles tevoorschijn kan laten komen. Alles wat we ons kunnen voorstellen, kunnen we maken of scheppen. We kunnen er een wetenschap over ontwikkelen of we kunnen een scheppende instantie uitvinden, die het allemaal gemaakt heeft … of tenminste in gang heeft gezet … maar we zijn het zelf!
Wij mensen leven op een stipje in de ruimte.
We zeggen daarvan dat het de aarde is,
die in een oneindigheid draait …
maar nu doorbreekt de ruimtevaart die eindeloosheid van de kosmos …
De Kosmos? Wie zegt dat we niet met alles, de hele mensheid, de hele kosmos in een cel zitten, die onderdeel is van een grotere cel die weer onderdeel is van miljarden cellen die de frontaalkwab van een olifant vormen. Eindeloos klein in een eindeloze samenhangende ruime ruimte. We denken dat iets ‘echt’ is als we het kunnen waarnemen, met een of meer van onze zintuigen: voelen, zien, horen, proeven, ruiken … maar is dat wel zo?
Ons steeds scheppende brein maakt van alles. Misschien is onze kosmos inderdaad voortgekomen uit ons brein, en bestaat alles wat we waarnemen of denken waar te nemen, ook alleen bij de gratie van ons brein … alles: ons verleden, heden en toekomst; allemaal brein … zou kunnen … toch?
Voorlopig denken we niet zo.
Misschien is onze nieuwsgierigheid de oorzaak van alles. Het is een oude aanmoediging, zoek en vind; stel vragen en vind antwoorden!
Neem nou de steen van Rosetta … De vondst daarvan, bevredigde eindelijk de nieuwsgierigheid (de vraag) naar de betekenis van de hiërogliefen! We zoeken, ondernemen iets en vinden uiteindelijk een antwoord … We kijken omhoog en denken ‘dat is ver, hoe zou het daar zijn, daar wil ik ook wel eens een kijkje nemen’. Immers, wat honderd jaar geleden ondenkbaar was of belachelijke fantasie, is nu mogelijk want ons brein ontwikkelt de ruimtevaart! Misschien is er wel helemaal geen tijd en bestaat alles tegelijkertijd, dat is een hele nieuwe manier van denken …
Maar van een mensenleven zeggen we, dat het leven aan tijd en ruimte is gebonden en we leggen ons daar voorlopig bij neer en ervaren het als klein en gewoon, met een begin en een eind, van jong naar oud. In dat tijdsbestek ontwikkelen we een ik en maken de ontwikkeling van dat wat in de vorige eeuw ‘de vooruitgang’ werd genoemd, mee in een ‘ik’ en een ‘wij’ …
Neem mij nou …
In een vochtig achterkamertje zonder uitzicht
gescheiden arm met kind gebukt draaiend aan een wit
radiootje op de grond zoekend naar muziek
onderbroken door een nieuwslezer de Russen hebben
van achter hun ijzeren gordijn een spoetnik gelanceerd in de ruimte …
de ruimte … eindeloze sterrenhemel waar ze soms troost vond voor een zinloos afgemeten bestaan van binnen tegenover alles daarbuiten oneindig en eeuwig
‘snachts onderweg ergens in Spanje
heldere maan gezin in oude kever op vakantie jazz op kraakradio breekt nieuwslezer door
de Amerikanen hebben hun vlag op de maan gespalkt want geen wind
grote stap voor de mensheid
de maan … bol van zilver
aankijkbaar licht toe- en afnemend
doet water zwellen in zeeën en vrouwen la Luna … vriendin in de ruimte
Nu zittend in Stokke-stoel alleen
voor plasma grootbeeld TV
weduwe grootmoeder overgrootmoeder hoort
ziet Europeanen juichen in Darmstadt
hun Rosetta meer dan tien jaar onderweg
zojuist geland op een komeet nog verder
dan ver nog verder dan ver ver
ver zoekend naar antwoord op raadsels
geheimen die we zijn in de ruimte ergens
ooit vroeger heeft waarschijnlijk een regen kometen water gedragen naar dit hier dat wij aarde noemen
onze vuurbol gestold door ijs smeltend
vol water geworden water waarin wij ontstaan uit worden geboren water levend water barend waarschijnlijk het geheim.
DE KAMER VAN HOOP EN VERDRIET
Niets is mooi, de dag is afstotend. Je hebt er geen zin in, je bent apathisch. Er komt niets uit je handen. Zitten en voor je uit staren is wat je het liefste doet. Je weet dat het onverstandig is om niet te eten of juist steeds te eten, maar het kan je allemaal niets schelen.
Verdriet is een psychische pijn die je levenslust en moed opvreet.
Het maakt je aanvankelijk gevoelloos, je bent verdoofd want er is een diepe wond in je geslagen en je hebt wond-shock. Een wond heeft tijd nodig om te genezen maar we willen misschien helemaal niet genezen en houden de wond juist open uit angst te vergeten. Dat wordt dan een middel om te onthouden of het wordt een offer aan de verloren geliefde. Het kan zelfs een bron worden. We horen het verdriet in muziek, we zien het in kunstwerken. Er expressie aan geven helpt het te dragen.
Het verdriet verdoven of verdringen helpt je niet; wanneer de verdoving (drank/pillen/vertier) is uitgewerkt, komt het in alle hevigheid terug. Er is maar een weg, dat is aanvaarden dat het er is, jouw ondraaglijke pijn die erkend moet worden … die geleden moet worden. Onze natuur dwingt ons voorwaarts maar wanneer we die energie blokkeren en gehecht blij- ven aan een verleden, soms uit trouw aan het verlorene of omdat we de kracht missen op te staan, kunnen we er psychisch en lichamelijk ziek van worden.
Het verdriet openbaren en durven delen met een ander mens, bijvoorbeeld bij iemand durven huilen… je durven laten troosten… geneest. Wanneer je denkt dat er niemand is … of je norm is: -binnen- houden -poker face -niets laten merken -anderen er niet mee belasten -ze begrijpen het toch niet … kun je verbitterd raken. Verdriet loutert ons en geeft ons, wanneer we er op een natuurlijke manier mee hebben leren omgaan, inspiratie en wijsheid. Verdriet moet worden uitgedrukt.
Wanneer je vol bent van verdriet of wanhoop moet je er leeg van worden. Soms is de levenskracht in een mens sterk genoeg en gaat dat vanzelf, maar dat gebeurt niet altijd.
Verdriet is een pijn die langzaamaan dragelijk kan worden, een wond die geneest door expressie. Wanneer we geloven dat we het kunnen dragen (kracht naar kruis) en niet hopeloos worden, dan overleven we het. ‘Een mens kan drie dagen zonder water maar geen drie minuten zonder hoop’ luidt een oud gezegde. We kunnen opstaan uit de as van het vuur dat ons verzengde en louterde, wanneer we de energie die ons steun en de liefde geeft, in onze omgeving durven zoeken en kunnen aannemen, waardoor we onze zwaarte beter leren dragen en uiteindelijk de hoop vinden. De hoop die doet leven. Zonder hoop zijn we sowieso verloren.
De hoop is als een twijgje komend uit een afgehouwen boom. De hoop is het sprankje licht dat de duisternis verjaagt. De hoop geeft kracht om overeind te komen. De hoop is de psychische component van onze levensenergie.
Wanneer de hoop groeit, overwint ze de apathie.
De hoop zegt ons ‘het wordt beter’, we weten niet hoe, maar ‘het wordt anders dan nu’. Ga door met ademen, blijf bewegen en denk aan die twee muizen die in een kom room vielen. De een overzag de situatie en dacht ‘dit is het einde’ en hij verdronk. De andere bleef ‘tegen beter weten in’ bewegen, spartelen en spartelen zonder te weten waarom. De room werd stijf en hij klom er uit.
De hoop is een levenskracht in ons die het bewegen wekt, die ons doet weggaan uit de ellende vanuit een verlangen naar iets beters. Dat de tocht moeilijk zal zijn, weerhoudt de hoopvolle mens niet. Hij hoopt van twee kwaden het beste te kiezen. Hij komt overeind, laat de puinhoop van zijn oude leven achter zich en trekt naar een andere plaats via een gevaarlijke, want onbekende, weg. Dat gebeurt nog steeds en het is altijd zo geweest. De hoop is een kracht om te overleven, pas wanneer de hoop is verloren, is alles verloren.
We hopen op hereniging, genezing, wijsheid, inzicht, vrede …
maar bovenal op liefde … De hoop is een wens, de wens kan een wil worden, die wil brengt ons een nieuwe weg.
DE TRAP DER ENGELEN
hun afbeeldingen.
Wie heeft er geen beschermengel die ons, soms in flitsen, laat zien wat ok is en wat niet? Het is onze eigen individuele beschermengel die ons redt uit benarde situaties, ons bijstaat in onze doodstrijd en ons terug draagt naar de wereld waaruit wij zijn ontstaan.
Onze beschermengel kan veel voor ons doen en wil ons graag helpen. Jammer genoeg staat ons ongeloof ons in de weg daarom zit onze engel meestal werkloos te wachten op een noodsituatie.
We kunnen bewust contact maken met onze beschermengelen, vragen om hulp bijvoorbeeld, want onze engelen kunnen veel voor ons doen vooral als we ze daartoe dringend uitnodigen met een ‘cri du coeur’ bijvoorbeeld. Ze kunnen dan hun taak uitvoeren en niet pas wanneer we in doodsgevaar zijn en het onze tijd nog niet is.
Wees daarom wijs, maak je engel gelukkig, geef je eigen engel een vaste baan!
Engelen zijn aardige en vriendelijke energieën, het tegenovergestelde van duivels maar daar hebben we het nu niet over.
engelen
het zacht geruis
de aanraking
een streling langs mijn wangen
het lieflijke gevormde zichtbaar in teer blauw licht
en voelbaar
een golf van genade troost waarin ik opgenomen
mee zwevend
niets meer nodig heb geen enkel tekort meer voel
is dit sterven
een voltooid leven of ga ik nog even?
DE KAMER VAN WEDERGEBOORTE
De meeste volwassenen denken dat ons bestaan een gevolg is van een toevalligheid, die gedachte is een beperkende kronkel van ons ego.
In de loop van ons leven ontwikkelen ons ego en ons lichaam zich tot een persoonlijkheid. Hoe meer we ons daarmee vereenzelvigen, hoe beperkter we ons leven gaan zien, want we zijn veel meer dan dat, we zijn ook een geest en een ziel. Zolang we deze aspecten van ons niet erkennen, kunnen ze slechts gebrekkig samen werken en leiden we geen volledig leven. We leven dan slechts in een dimensie, de dimensie van het ik of ego en we kunnen ons geen andere dimensies voorstellen.
Ons ego en ons lichaam reïncarneren niet, die ontstaan in ons huidige leven. Maar onze ziel (of wezen) bestaat eeuwig, onze geest bestuurt dat bestaan en doet de ziel keer op keer ‘stof aannemen’ of
een lichaam vormen.
Onze ziel is op een eenvoudige manier te vergelijken met een straal van de zon, die als kern van licht wordt gevormd door de bewegelijkheid van de geest. Het is de geest (of de universele energie) die de ziel doet bewegen, en het is de ziel die stof aantrekt en ook wordt aangetrokken door de stof! Ziel en geest vormen samen een eenheid, die een nieuwe geboorte kan veroorzaken.
Doordat wij, vanwege ons ik, persoonsgebonden denken. Denken wij dat een persoon incarneert, bijvoorbeeld Pietje. Als het Pietje al is, dan is het niet zijn persoon, niet zijn ego, niet zijn lichaam maar zijn ziel die gestuurd wordt door de levensgeest. Het vorige leven van Pietje komt hoogstens via zijn onderbewustzijn, dat verbonden is met
het collectieve onderbewustzijn, aan de oppervlakte.
De persoon die Pietje vroeger is geweest, heeft weinig te maken met de persoon die Pietje in het nieuwe leven gaat worden. Maar de traumata die hij vroeger heeft opgelopen en die niet zijn verwerkt, hebben wel invloed in Pietjes onderbewustzijn en kunnen langs die weg storing veroorzaken. Zij kunnen worden opgespoord om alsnog te worden verwerkt. Dit kan door middel van dromen en hypnose.
In veel ‘primitieve’ kunstvormen wordt dit tot expressie gebracht.
Zolang het kleine kind geen volwassen ego heeft, kunnen herinneringen aan vorige levens helder zijn. Daarom kunnen zij zeggen ’vroeger toen ik groot was’. Het later gevormde ego of ik heeft er niks mee te maken en wil daar vaak ook niks mee te maken hebben. Maar er zijn mensen, culturen voor wie vorige levens heel werkelijk zijn.
De onaffe zaken van de mens die men ooit was, komen in het huidige leven van iemand, vaak met emotie in het bewustzijn.
Wanneer die emotie een obstakel wordt in het huidige leven van die persoon, dan doet zij/hij er goed aan naar een gestalt- reïncarnatie therapeut te gaan.
Reïncarneren is een proces dat iedereen meemaakt en vergeet, maar dat wel invloed kan hebben op de persoonsontwikkeling. Kennis hebben van dit proces geeft zicht op eeuwigheid.
